माझ्या कविता

आयुष्यरूपी भेळ मानवाचे आयुष्य जणू चित्रपटाचा खेळ चांगल्या वाईट घटनांची ही आहे छान भेळ छोट्या छोट्या कुरबुरी एक महत्वाचे अंग आयुष्यरूपी भेळेचे जणू कुरकुरीत भडंग थोडासा अबोला आणि मग मनधरणी दुराव्याच्या तिखटावरचे हे आहे गोड पाणी नात्यांमधील दुरावा म्हणजे मिरचीचा ठेचा हा फक्त नावाला कटुता नको टिकायला हिरवीगार कोथिंबीर देई तिखट भेळेला थंडावा नात्यांमधे तसाच प्रेमरस असावा विसरू कसे फरसाण भेळ बनवी चटकदार पत्नी आणि दोस्त जीवनाचे जोडीदार ह्यात भरले ओतप्रोत अनेक रंग अनेक रस सगळ्यांचे आहे महत्व अथवा आयुष्य होईल नीरस अतुल दिवाकर

जेव्हापासून आलो पृथ्वीवर जणू काही शर्यतच सुरू झाली जीवघेण्या ह्या स्पर्धेत जगण्याची मग मजाच गेली । लहानपणीचे परावलंबी जीवन वागणे इतरांच्या मनाप्रमाणे अन्यथा मग मिळे शासन स्वत्वासाठी रोजच झगडणे । मित्रांसोबत काही घटका होता उशीर मिळे फटका दिन ते गेले ठेउनी आठवण मनात माझ्या आठवणींची साठवण । मंतरलेले दिवस आले वेगळेच विश्व मला दिसले जमिनीवर जरी असलो तरंगावयाचे गुपित कळाले । अतुल दिवाकर

ठरवले एकदा की काढावा एक दिवस सानिध्यात आपण आपल्याच भावनांच्या पुरवावे जरा आपलेच सोस अन् झुलावे थोडे हिंदोळयावर मनाच्या जावे उंच आनंदाबरोबर होउ दे हलके हलके शरीर फुलपाखरासारखे अनेक रंग लेउन खुशीत व्हावे दंग पडद्याआडून हळूच डोकावे लपत छपत मनातील भिती कोणी कोणा किती छळावे अति तेथे होते माती फुरंगटून बसला कोपर्‍यात चिडका बिब्बा जाउन दूर पाहता पाहता सगळ्यांचा अचानक बदलून गेला नूर ह्या सगळ्या गोंधळात शांत एकदम होता ध्यानस्थ अस्वस्थ होते इतर सगळेजण हा होता मजेत स्वस्थ किती हे रंग अन् किती ही रूपे ह्यांना पाहून मन हरपे म्हटले तर अवघड आणि म्हटले तर सोपे सांभाळ करण्यास मनाचे कप्पे अतुल दिवाकर

सत्य जन्म आणि मृत्यू न चुकणारा फेरा मानवा अडकलास तू सोडवेना मायेचा पसारा मायेचे पाश अन् भावनेची बंधने धडधडणार्‍या हृदयात नात्यांची स्पंदने करून घेतोस तू आपलीच आपण ससेहोलपट जीवनाला आपल्या जणू समजतोस चित्रपट हीच आहे वेळ आणि हाच तो क्षण समजून घे तुझ्या असण्याचे कारण मोहमायेकडे नको ठेउ आयुष्य तुझे तारण तुझा कठोर निग्रहच करेल षड्रिपूंचे हरण अडकशील जर या कलियुगातील पाशात कसा मग फिरशील स्वच्छंदी अवकाशात चक्रव्यूह हा दे तोडून एकदाचा अन् घे अनुभव असीम शांततेचा अशाश्वत जीवन समजून घे हे सत्य पृथ्वीवरील प्रत्येक, जीव आहे मर्त्य नामस्मरण ह्यातून तारून नेईल तुला अनुभवाचे बोल आहेत संतांचे हे मुला अतुल दिवाकर

जगण्याचे उद्दिष्ट मला कधी कधी प्रश्न पडतो की आपल्या जगण्याचे उद्दिष्ट काय. आपण पृथ्वीवर का आलो. येथे येऊन आपण काय साध्य करणार आहोत. ना आपण आपल्या मर्जीने येतो ना आपल्या मर्जीने जातो ( अर्थात आत्महत्या करणारे सोडून ). मग आपल्याला येथे धाडण्याचे प्रयोजन काय. काल सिंधूताई सपकाळांची जीवनगाथा त्यांच्याच तोंडून ऐकायचे भाग्य लाभले. एक बाई असून माईने, हो त्यांना माई म्हणलेलं आवडतं. तर त्या माईने जे साध्य केले आणि अजूनही काही उद्दीष्टे साध्य करायचा त्यांचा जो अविरत प्रयत्न करीत आहे ते ऐकून मी त्यांच्यापुढे नतमस्तक झालो. ती खरचं माऊली आहे. माया , उदारता आणि लीनता याचे मूर्तिमंत उदाहरण. त्यांनी सांगितलेल्या काही प्रसंगात त्यांच्याजागी जर एखादा पुरूष असता तर त्याचा निभाव लागला असता असे मला वाटत नाही. त्याने केव्हाच गाशा गुंडाळला असता. मला सांगा ना, समोर प्रेत जळत असतांना त्यावर आपले जेवण तुमच्या माझ्यासारख्या माणसाने केले असते का? आणि जरी एखादा तेवढा धीट असता तरी त्याने एकट्याने त्या अंधार्‍या स्मशानात ते खाल्ले असते का? प्रत्येकाच्या आयुष्यात नक्कीच असे प्रसंग येतात की त्याला दुसर्‍याच्या ...

नवरा बायको नवरा आणि बायको दोन चाके संसाराची चर्चा ही मुळीच नको कोणाची बाजू महत्वाची नवरा झटतो घर बनवतो बायको देते घराला घरपण ऐका तुम्हाला म्हणून सांगतो घरासाठी हवेत दोघेही जण कष्ट करतो पैसा कमावतो घरासाठी सोय करतो उन्हातान्हात थंडी पावसात मागे नाही पडत कष्टात सर्वांची करते सतत काळजी स्व ला विसरून चिंता इतरांची सुखी असेल जर नवरा मुले चेहर्‍यावर मग हसू फुले जोडी ही आहे दोघांची कोणी एक नाही मोठा तुम्हाला आहे विनंती माझी चर्चेला ह्या तुम्ही द्यावा फाटा अतुल दिवाकर